حاج صابر خراسانی

گفتم  غزلی  در  خور  نامت  بنویسم 
                                                     اندازه ی  وسعم ز مقامت  بنویسم

ای  محشر  امروز  چه   تشبیه  بیارم
                                                    از  قد   تو    فردای  قیامت   بنویسم

من قطره ام از عهده ی من بر نمی اید
                                                     از  حضرت  دریای   کرامت   بنویسم

لطف  تو  مرا  پشت  در  خانه ات  اورد
                                                     تا  اینکه  علیکم  به سلامت بنویسم

شان  تو  نگنجید و  از این  قاب در امد
                                                    دیدم  که  غزل  مثنوی  از  اب  در  امد

من ایل وتبارم سر این سفره  نشستند
                                                    جمع کس وکارم سراین سفره نشستند

در  باغ    نگاه   تو  من   کال   رسیدم
                                                   پر  سوخته    بودم   به   پر وبال  رسیدم

هم  رنگ  نگاه   تو   شده  دامن  دریا
                                                   ائینه  زده    ریسه     به    پیراهن   دریا

اول   نوه ی   دختری   خلق  عظیمی
                                                   تو  جلوه  ی  پیغمبری    خلق    عظیمی

مدیون  تو  هستند  همه  مردم  عالم
                                                   نان     عمل     توست   سر  سفره  ادم

مضمون  سخاوت  ز تو   الحام  گرفته
                                                   از  صندوق   قرض   الحسنت  وام  گرفته

حرف  کرم  تو همه جا ورد  زبان است
                                                    چیزی    که    عیان     است   چه   حاجت   به  بیان   لست